Τα παιχνίδια όπως τα ζήσαμε vol.1

    Είναι γνωστό πως κάθε δεκαετία έχει τα δικά της γνωρίσματα,τις δικές της επιρροές αλλά και την δική της ξεγνοιασιά!Όσον αφορά τη γενιά μου,ίσα που προλάβαμε να βιώσουμε αναμφισβήτητα τα καλά χρόνια της παιδικής ακόμα ανεμελιάς.Όταν δεν είχε εισβάλλει ακόμη το facebook,το instagram,η ραγδαία εξέλιξη του κασετόφωνου,του discman και του Nokia 3310(τι μνήμη?!),στη ζωή μας.Σαν παιδιά λοιπόν τότε,αρεσκόμασταν να παίζουμε με παιδιά,όχι με την οθόνη του smartphone μας.Ο κατάλογος των παιχνιδιών δεν έχει τελειωμό,αν αναλογιστούμε ότι πάντα εφηύραμε κάτι καινούριο και δημιουργικό.

Επομένως,ας ξεκινήσουμε...

   ...με το all time classic Κρυφτό.Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για αυτό το παιχνίδι.Η συνταγή απλή,διαχρονική και αγαπημένη.Αριθμός συμμετεχόντων:όσοι πιστοί προσέλθετε,τόπος διεξαγωγής:σε σπίτια,πλατείες,αυλές σπιτιών,προαύλια σχολείων και όπου μπορεί να ταξιδέψει η φαντασία.Πέντε-δέκα-δεκαπέντε...φτου! και βγαίνω,και η αγωνία ξεκινά και κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα.Αν αυτός που τα φυλάει δεν είναι αρκετά γρήγορος,τότε είναι καταδικασμένος να κοιτά και να φυλάει λάγνα τον τοίχο για πολλή ώρα.

        

   Συνεχίζουμε με ένα από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια..τα λεμόνια.Είναι το sequel από τα μήλα προφανώς.Υλικά: μία μπάλα και όσα περισσότερα παιδιά τόσο το καλύτερο!Στηνόμαστε σε μία ευθεία ο ένας πίσω από τον άλλο(αρκετά κοντά από όσο μπορώ να θυμηθώ!!),ένας καλοθελητής πάει από τη μία μεριά και ο άλλος από την άλλη.Έτσι ξεκινά το παιχνίδι!!Όποιος ακουμπήσει την μπάλα αποχωρεί από το παιχνίδι και ο καλύτερος νικάει.Bonus:οι παίκτες έχουν την δυνατότητα να ακουμπήσουν την μπάλα,μόνο με την προϋπόθεση ότι θα την πιάσουν ανάμεσα στα πόδια τους δηλαδή θα πιάσουν λεμόνι!Όσα περισσότερα λεμόνια,τόσες περισσότερες ζωές και finish!

    Ακολουθεί το μαντηλάκι.Χωριζόμαστε σε δύο ομάδες ισόποσες απέναντι η μία από την άλλη,έχουμε ένα μαντήλι(κατά παράδοση λευκό) και αρχίζουμε.Το κάθε αντίπαλο ζευγάρι παίρνει έναν αριθμό και μόλις ο διαιτητής φωνάξει τον αριθμό,γίνεται ένας αγώνας δρόμου(χωρίς βέβαια την τεχνική των δρομέων)ποιος θα πιάσει πρώτος το μαντήλι και θα γυρίσει πίσω στην ομάδα του χωρίς να δεχτεί άγγιγμα.Βέβαια,συχνά συνέβαινε να στέκονται και οι δύο πάνω από το μαντήλι μέχρι ο πιο τολμηρός να αποφασίσει να το πάρει και να φύγει.Φάση δηλαδή ΄΄αγρίμια και αγριμάκια μου΄΄. Έπρεπε δηλαδή να είσαι μία μείξη αιλουροειδούς και πονηρής αλεπούς.(Τι ξεγνοιασιά!;)

    

    Last but not least,το Ρολόι.Βέβαια δεν είναι και τόσο διαδεδομένο,αλλά είναι αδυσώπητο.Ο λόγος;Μία λέξη χίλια νοήματα,μαστίγιο(!).Υπήρχε λοιπόν ένας παίκτης(ο αδίστακτος αυτός άνθρωπος)ο οποίος κρατούσε ένα σχοινάκι μακρύ,εμείς βέβαια είχαμε μία ωραιότατη τριχιά(kinky)τότε.Δημιουργούσαμε λοιπόν εμείς τα θύματα,έναν κύκλο γύρω του και let’s the party started!Ο παίκτης ξεκινούσε αργά-αργά και βασανιστικά να περιστρέφει το σχοινί γύρω-γύρω και εμείς το πηδούσαμε.Μέχρι εκεί είναι καλά!Ύστερα όμως άρχιζε να αυξάνει ταχύτητα και ύψος.Όποιος έμενε στο τέλος αναδεικνυόταν νικητής.Οι υπόλοιποι αφού τις είχαν φάει και με το παραπάνω έκαναν την κερκίδα στο νικητή.Είναι αυτό που λέμε και χαμένοι και δαρμένοι,προσθέτοντας και κλαμμένοι!!!

                  

                stay tuned για τα επόμενα...