Ένας χορός,μία έκφραση ψυχής,μία παράσταση με τον χορευτή και το θεατή να είναι το ίδιο πρόσωπο.Ένας χορός που υμνεί την μοναξιά,μία σειρά κινήσεων ακανόνιστη και απεριόριστη,που δεν γνωρίζει σύνορα και δεν διαλέγει ψυχές.Η μουσική ξεκινάει διαπερνώντας το κορμί του χορευτή,δένει με νήμα χέρια και πόδια και τον κινεί.Τα χέρια ανοιχτά,το κεφάλι ψηλά και όχι κάτω στο έδαφος και τα βήματα βγαίνουν από μόνα τους.Τα πόδια αυτοσχεδιάζουν,διαγράφουν κύκλους,κάνουν το πάτωμα να καίει.Το τραγούδι.Το τραγούδι είναι ένα για κάθε ψυχή,είναι αυτό που κινεί τα νήματα.Από την παλιά εποχή,ξέρουμε ότι επιτρεπόταν να το χορεύουν αυστηρά μόνο οι άνδρες,οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα.Εκείνες δεν έπρεπε να κάνουν άξιο προσβολής τον άνδρα που τις συνόδευε.
Με καταγωγή από τους Ζεϊμπέκους,από όπου πήρε και το όνομά του,ξεχώρισε αμέσως.Συγκεκριμένα,το ελληνικό Ζεϊμπέκικο προήλθε από το ρεμπέτικο τραγούδι και διαφέρει από το τούρκικο ζεϊμπέκικο,το οποίο έχει πιο γρήγορο ρυθμό.Εδραιώθηκε και σαν ο χορός του αετού.Γι αυτό και το κεφάλι πρέπει να στέκεται ψηλά,να κοιτάει τον ουρανό.Μέσα στην απελπισία του,αυτό το σώμα πρέπει να εκφραστεί,να πει το δικό του καημό και τη δική του ιστορία.Οι υπόλοιποι τον κοιτούν με σεβασμό,γνωρίζουν ότι δεν τους κοιτά και δεν τους αντιλαμβάνεται.Δεν θέλει κανέναν,δεν κάνει επίδειξη και δεν αποζητά τίποτα.Κανείς δεν επιτρέπεται να τον ενοχλήσει,απαγορεύεται να εισέλθει στο χώρο του.Σε αυτόν το χώρο που του ανήκει για τέσσερα λεπτά.Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες ο χορός είναι δώρο για τον άνθρωπο,κάθε είδους χορού.Ένας χορός που έχει πολύ νόημα,μία γνήσια εκφραστική φωνή του ρεμπέτικου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου